DOMUND 2014
MENSAXE DO PAPA - DOMUND 2014
Mensaxe do Papa Francisco para a Xornada Mundial das Misións 2014
Queridos irmáns e irmás,
Hoxe en día aínda hai moita xente que non coñece a Xesucristo. Por iso é tan urxente a misión ad xentes, na que todos os membros da Igrexa están chamados a participar, xa que a Igrexa é misioneira por natureza: a Igrexa naceu "en saída". A Xornada Mundial das Misións é un momento privilexiado no que os fieis dos diferentes continentes se comprometen con oracións e xestos concretos de solidariedade para axudar ás Igrexas novas nos territorios de misión. Trátase dunha celebración de graza e de alegría. De graza, porque o Espírito Santo, mandado polo Pai, ofrece sabedoría e fortaleza a aqueles que son dóciles á súa acción. De alegría, porque Xesucristo, Fillo do Pai, enviado para evangelizar o mundo, sostén e acompaña nosa obra misioneira. Precisamente sobre a alegría de Xesús e dos discípulos misioneiros quixese ofrecer unha imaxe bíblica, que atopamos no Evanxeo de Lucas (10, 21-23).
1. O evanxelista conta que o Señor enviou ao setenta discípulos, de dous en dous, ás cidades e pobos, a proclamar que o Reino de Deus chegara, e a preparar aos homes ao encontro con Xesús. Despois de cumprir con esta misión de anuncio, os discípulos volveron cheos de alegría: a alegría é un tema dominante desta primeira e inesquecible experiencia misioneira. O Mestre Divino díxolles: «Non esteades alegres porque se vos someten os espíritos; estade alegres porque os vosos nomes están inscritos no ceo. Naquela hora, encheuse de alegría no Espírito Santo e dixo: "Douche grazas, Pai" (...). E volvéndose aos seus discípulos, díxolles aparte: "Ditosos os ollos que ven o que vós vedes!"» (Lc 10, 20-21.23).
Son tres as escenas que presenta Lucas. Primeiro, Xesús fala aos seus discípulos, e logo vólvese cara ao Pai, e de novo comeza a falar con eles. Xesús quere facer partícipes aos discípulos da súa alegría, que é diferente e superior á que eles experimentaran.
2. Os discípulos estaban cheos de alegría, entusiasmados co poder de liberar ás persoas dos demos. Con todo, Xesús advírtelles que non se alegren tanto polo poder recibido, canto polo amor recibido: «porque os vosos nomes están escritos no ceo» (Lc 10, 20). A eles concedeulles a experiencia do amor de Deus, e mesmo a posibilidade de compartilo. E esta experiencia dos discípulos é motivo de gozosa gratitude do corazón de Xesús. Lucas captou este xúbilo nunha perspectiva de comuñón trinitaria: «Xesús encheuse de alegría no Espírito Santo» dirixíndose ao Pai e encomiándoo. Este momento de íntima alegría brota en grao sumo profundo de Xesús como Fillo cara ao seu Pai, Señor do ceo e da terra, o cal ocultou estas cousas a sabios e entendeu, e reveloullas aos pequenos (Lc 10, 21). Deus escondeu e revelou e, nesta oración de encomio, ponse de relevo, sobre todo, o revelado. Que é o que Deus revelou e ocultou? Os misterios do seu Reino, o afirmarse do señorío divino en Xesús e a vitoria sobre Satanás.
Deus escondeu todo isto a aqueles que están demasiado cheos de si e pretenden sabelo xa todo. Están como cegados pola súa propia presunción e non deixan espazo a Deus. Un pode pensar facilmente nalgúns dos contemporáneos de Xesús aos que El mesmo advertiu en varias ocasións, pero trátase dun perigo que sempre existiu, e que nos afecta tamén a nós. En cambio, os "pequenos" son os humildes, os sinxelos, os pobres, os marxinados, os sen voz, os que están cansos e oprimidos, aos que Xesús chamou "benditos". Pódese pensar facilmente en María, en Xosé, nos pescadores de Galilea, e nos discípulos chamados ao longo do camiño, no curso da súa predicación.
3. «Si, Pai, porque así che pareceu ben » (Lc 10, 21). A expresión de Xesús debe entenderse con referencia ao seu xúbilo interior, onde a benevolencia indica un plan salvífico e benevolente do Pai cara aos homes. No contexto desta bondade divina Xesús se regocija, porque o Pai decidiu amar aos homes co mesmo amor que El ten polo Fillo. Ademais, Lucas lémbranos o xúbilo similar de María, «Proclama a miña alma a grandeza do Señor; alégrase o meu espírito en Deus, o meu salvador» (Lc 1, 46-47). Trátase da boa Noticia que conduce á salvación. María, levando no seu ventre a Xesús, o Evanxelizador por excelencia, ao atoparse con Isabel, exulta de gozo no Espírito Santo, cantando o Magnificat. Xesús, ao ver o éxito da misión dos seus discípulos e, por tanto, a súa alegría, se regocija no Espírito Santo e diríxese ao seu Pai en oración. En ambos os casos, trátase dunha alegría pola salvación que ten lugar, porque o amor co que o Pai ama ao Fillo chega ata nós e, por obra do Espírito Santo, envólvenos, fainos entrar na vida da Trindade.
O Pai é a fonte da alegría. O Fillo, a súa manifestación, e o Espírito Santo, o seu animador. Inmediatamente despois de encomiar ao Pai, como di o evanxelista Mateo, Xesús convídanos: «Vide a min todos os que estades cansos e angustiados, e eu aliviareivos. Tomade o meu xugo sobre vós e aprendede de min, que son manso e humilde de corazón, e atoparedes descanso para as vosas almas. Porque o meu xugo é levadío e a miña carga lixeira» (Mt 11,28-30). «A alegría do Evanxeo enche o corazón e a vida enteira dos que se atopan con Xesús. Quen se deixan salvar por El son liberados do pecado, da tristeza, do baleiro interior, do illamento. Con Xesucristo sempre nace e renace a alegría» (Exhort. Ap. Evangelii gaudium, 1).
Deste encontro con Xesús, a Virxe María tivo unha experiencia completamente singular e converteuse en "causa nostrae laetitiae". E os discípulos recibiron a chamada a estar con Xesús e a ser enviados por El a predicar o Evanxeo (Mc 3, 14), e así ven colmados de alegría. Por que non entramos tamén nós neste río de alegría?
4. «O gran risco do mundo actual, co seu múltiple e abafadora oferta de consumo, é unha tristeza individualista que brota do corazón cómodo e avaro, da procura enfermiza de praceres superficiais, da conciencia illada» (Exhort. Ap. Evangelii gaudium, 2). Por tanto, a humanidade ten unha gran necesidade de alcanzar a salvación que nos trouxo Cristo. Os discípulos son aqueles que se deixan aferrar cada vez máis polo amor de Xesús e marcar polo lume da paixón polo Reino de Deus, para ser portadores da alegría do Evanxeo. Todos os discípulos do Señor están chamados a cultivar a alegría da evangelización. Os bispos, como principais responsables do anuncio, teñen a tarefa de promover a unidade da Igrexa local no compromiso misioneiro, tendo en conta que a alegría de comunicar a Xesucristo exprésase tanto na preocupación de anuncialo nos lugares máis distantes, como nunha saída constante cara ás periferias do propio territorio, onde hai máis persoas pobres en espera.
En moitas rexións escasean as vocacións ao sacerdocio e á vida consagrada. A miúdo isto débese á ausencia nas comunidades dun fervor apostólico contaxioso, polo que lles falta entusiasmo e non espertan ningún atractivo. A alegría do Evanxeo nace do encontro con Cristo e do compartir cos pobres. Animo, por tanto, ás comunidades parroquiais, asociacións e grupos a vivir unha vida fraterna intensa, fundada no amor a Xesús e atenta ás necesidades dos máis desfavorecidos. Onde hai alegría, fervor, desexo de levar a Cristo aos demais, xorden as verdadeiras vocacións. Entre estas non deben esquecerse as vocacións laicales á misión. Hai tempo que creceu a conciencia da identidade e da misión dos fieis laicos na Igrexa, así como a sensibilización de que eles están chamados a desempeñar un papel cada vez máis importante na difusión do Evanxeo. Por iso é importante unha formación adecuada, en vista dunha acción apostólica eficaz.
5. «Deus ama ao que dá con alegría» (2 Cor 9, 7). A Xornada Mundial das Misións é tamén un momento para reavivar o desexo e o deber moral da participación gozosa na misión ad xentes. A contribución económica persoal é o signo dunha oblación de si mesmos, en primeiro lugar ao Señor e logo aos irmáns, para que a propia ofrenda material convértase nun instrumento de evangelización dunha humanidade que se constrúe sobre o amor.
Queridos irmáns e irmás, nesta Xornada Mundial das Misións o meu pensamento diríxese a todas as Igrexas locais. "Non nos deixemos roubar a alegría evanxelizadora!" (Exhort. Ap. Evangelii gaudium, 83). Convídovos a mergullarvos na alegría do Evanxeo e a alimentar un amor capaz de iluminar a vosa vocación e a vosa misión. Exhórtovos a lembrar, como nunha peregrinación interior, o "primeiro amor" co que o Señor Xesucristo caldeou o corazón de cada un, non por un sentimento de nostalxia, senón para perseverar na alegría. O discípulo do Señor persevera na alegría cando está con El, cando fai a súa vontade, cando comparte a fe, a esperanza e a caridade evangélica.
A María, modelo de evangelización humilde e alegre, diriximos a nosa oración, para que a Igrexa, casa de portas abertas, se converta nun fogar para moitos, unha nai para todos os pobos e faga posible o nacemento dun novo mundo.
FRANCISCO,
8 de xuño solemnidade de Pentecostés
CANTOS:
MATERIAIS DOMUND 2014:
http://www.domund.org/
Comentarios
Publicar un comentario