Ficha e Lectio - Domingo de Pascua B
FICHAS ADAPTADAS DE:
LECTIO:LECTIO:
DOMINGO DE PASCUA DE RESURRECCIÓN
(Ano B:
5 abril 2015)
O
ano litúrxico vainos levando, pouco a pouco, polas diversas experiencias
cristiás da nosa fe. Vainos poñendo en contacto co Xesús que nace coma nós,
aínda que moito máis pobremente, no Nadal. Na Coresma preparabámonos para
sentirmos con Xesús as súas tentacións, as súas renuncias e a súa vida adulta
de anuncio da boa nova a tódalas persoas, de maneira especial ós máis
necesitados e marxinados. E, agora, nestes días pasados viviamos con dor e
compaixón os padecementos e a morte de Xesús.
Mais
tamén sabiamos que tras este aparente fracaso da súa vida, deste afundirse o
sol no horizonte e na noite, ía acontecer un novo rexurdimento. Un aparecer de
Xesús resucitado, que non morrerá xa máis. Xesús converteuse así nun sol
radiante, que non volverá ter máis solpores. Xoán cóntanos hoxe no evanxeo que
a Magdalena foi ó sepulcro moi cedo, “cando aínda era escuro”. Cousa que
podemos entender tamén simbolicamente. A Magdalena, e con ela todos nós,
camiñamos ou corremos cara á Luz do Resucitado, porque a escuridade non nos
vai. Somos todos como bolboretas inquedas que, sen podérense resistir, voan
cara á luz nunha noite escura.
Non
hai cousa que máis queiramos cá luz e a vida. E isto querémolo, ademais, para
sempre, sen que endexamais rematen. Deus puxo esta querenza no noso corazón e
coa resurrección do seu Fillo e irmán noso, esta nosa fonda querenza atopa
xustamente o que busca. A luz e a vida aquí e agora e máis alá da morte están
así en boas e seguras mans. Porque Xesús resucitou e se converteu en “Señor” de
todo.
Este
é o significado da Resurrección. Xesús e con el a humanidade toda estamos
destinados, máis alá das nosas particulares mortes, a vivirmos para sempre.
Morreremos, si, pero para non volvermos experimentar nunca máis angustias
mortais. A nosa morte coincidirá co comezo dun novo e definitivo vivir para
sempre. De modo que a vida nunca rompe consigo, pois sucederase a si mesma,
aínda que dunha forma incomparabelmente máis viva. Por iso, os primeiros
cristiáns loaban a Deus, ó celebraren a Resurrección, cantando “aleluia”, como
tamén fixemos nós despois da Primeira Lectura. Pois “aleluia” quere dicir
xustamente iso: “loado sexa Deus”.
“Loado
sexa Deus” pola súa incomparábel grandeza, polos seus grandes plans sobre nós.
Deus sempre fai as cousas á súa gran maneira. Porque os pequenos ou grandes
padecementos da nosa vida son en definitiva pouca cousa en comparanza co
grandioso destino que nos espera.
Por
iso debería ser a alegría o sentimento normal e estábel na vivencia da nosa fe.
Desta nosa fe, que ten os seus alicerces principais no acontecemento pascual da
Resurrección do Señor. O domingo de Resurrección é o modelo do que copian
tódolos domingos do ano litúrxico. Pois “domingo” quere dicir, como ben
sabemos, o día do “Señor”, é dicir, do que “domina” sobre todo. “Señor” en
latín dise “Dominus”. Coa súa resurrección converteuse, polo tanto, Xesús en
“Señor” de toda a creación, de todo canto existiu, existe e existirá.
En
Xesús, o “Señor”, ten firme alicerce a nosa confianza, pois El é o noso
poderoso irmán maior. Desta súa Resurrección provén, pois, a nosa alegría. Como
repite a liturxia pascual: “Este é o día que fixo o Señor. Alegrémonos e
relouquemos nel”. Da súa resurrección derívase a nosa resurrección. E esta é
tamén, en último termo, a razón do dito popular de estar alegre “como unhas
pascuas”...
Agora
ben, se os discípulos creron porque “viron”, a nosa crenza en Xesús resucitado
terá que basearse na nosa “fe”, non na nosa “visión”. Trátase dunha fe que,
pola súa parte, está baseada no testemuño dos apóstolos e da igrexa que nace
con eles. Pero, pola nosa parte, podemos dicir tamén que, como compensación de
non termos nós gozado daquela forte experiencia dos discípulos de Xesús,
podemos en cambio sentir a alegría das palabras que dalgunha maneira nos dirixe
Xesús a todos nós: “Benia os que creron sen veren!”.
É
importante tamén ter presente que a alegría que sentiron os discípulos pola
resurrección de Xesús non era unha alegría intimista ou particular, que cada un
deles en certo modo gardaría para si mesmo, para o seu propio consolo
individual. Non. Era unha alegría comunitaria, compartida. Da mesma maneira que
Xesús non se pechara endexamais en si mesmo, senón que vivira sempre para os
demais, facéndonos partícipes incluso da súa resurrección, os seus discípulos
non podían proceder doutra forma. En consecuencia, estaban intensamente
pendentes dos problemas e das necesidades dos demais. Pois a todos viña
dirixida a grandiosa mensaxe de Xesús: a de sermos todos, xunto con el, fillos
dun mesmo Pai e destinados, máis alá dos límites da nosa existencia particular,
a unha resurrección definitiva.
Agora
ben, todo isto ten aplicación non só a nós, os que formalmente nos confesamos
cristiáns, senón á humanidade toda, porque en Xesús resucitado quixo e decidiu Deus
Pai dar vida para sempre, máis alá da morte, a todos. Os cristiáns estamos así
chamados a encher o mundo enteiro da esperanza de vida que nos vén de Xesús.
Isto
é o que fixeron cantos tiveron a experiencia inmediata de Xesús resucitado. En
primeiro lugar as mulleres, que foron moi cedo a visitar o sepulcro do Señor.
Volven axiña para anunciarlles ós apóstolos a resurrección do Señor. O mesmo
fan os diversos apóstolos e discípulos comunicándose mutuamente as diversas
aparicións ou experiencias que van tendo de Xesús resucitado.
Ó
longo dos tempos e dos séculos, fomos nós recibindo tamén, a través do anuncio
do evanxeo, esta grande e boa nova da resurrección de Xesús e,
consecuentemente, da resurrección que nos espera tamén a todos nós.
Por
iso os que recibimos esta grande nova temos que anunciala coa nosa palabra e co
noso comportamento a cantos non oíron falar dela ou quizais incluso non son
capaces de crer nela por ser precisamente a resurrección algo tan incríbel e
marabilloso. Pois a resurrección ten que ser necesariamente algo moi grandioso
precisamente por provir directamente do infinito poder e amor de Deus. E Deus é
sempre meirande ca canto poidamos imaxinar del.
CREDO
ORACIÓN DOS FIEIS
Neste domingo de Resurrección, domingo de tódolos
domingos, dirixamos a nosa oración a Deus Pai, dicíndolle: Pedímoscho, Pai.
Aumenta,
Pai, en nós a fe na resurrección do teu Fillo Xesús.
TODOS: Pedímoscho, Pai.
Enche,
Pai, os nosos corazóns de alegría e agradecemento pola resurrección que nos
prometes a cada un de nós.
TODOS: Pedímoscho,
Pai.
Fortalece,
Pai, os nosos desexos de anunciar a tódalas persoas a resurrección do teu Fillo
e maila nosa.
TODOS: Pedímoscho, Pai.
PEDÍMOSCHO, PAI, POR XESÚS CRISTO NOSO SEÑOR.
TODOS: AMÉN.
Manuel Cabada Castro
Comentarios
Publicar un comentario