Domingo 6 de Pascua - ciclo B

6º DOMINGO DE PASCUA   -   CICLO B

Primeira Lectura    Feit 10, 25-26. 34-35. 44-48

LECTURA DO LIBRO DOS FEITOS DOS APÓSTOLOS

Tamén entre os xentís foi derramada a graza do Espírito Santo

  

            Cando Pedro ía entrar, foi Cornelio á porta e botándoselle aos pés, prostrouse. Pero Pedro levantouno, dicíndolle:

            ‑ Érguete, que eu tamén son un home.

            Tomou entón Pedro a palabra e dixo:

            ‑ Abofé, vexo que Deus non fai distinción de persoas, senón que acepta ao que lle é fiel e practica a xustiza, sexa da nación que sexa.

            Aínda Pedro estaba a dicir estas cousas, cando o Espírito Santo veu sobre todos os que escoitaban a palabra.

            Todos os crentes da circuncisión, que viñeran con Pedro, ficaron cheos de asombro ao veren que o don de Espírito Santo tamén se espallaba sobre os pagáns, pois sentíanos falar en linguas e loar a Deus.

            Entón Pedro dixo:

            ‑ Pode alguén negarlle a auga do bautismo aos que recibiron o Espírito Santo o mesmo ca nós?

            E mandou que os bautizasen no nome de Xesús Cristo. Entón pedíronlle que quedase con eles algúns días.

  Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL    Sal 97, 1. 2-3ab. 3cd-4

R/. (cf. 2b): O Señor revela a súa xustiza ante os pobos.

Ou: Aleluia

Cantade ao Señor un cántico novo,

pois fixo marabillas;

a súa destra deulle a vitoria,

o seu brazo santo.

0 Señor dá a coñecer a súa vitoria,

revela a súa xustiza ante os pobos.

Lembrou a súa misericordia e a súa fidelidade

coa casa de Israel.

Os confíns todos da terra percibiron

a vitoria do noso Deus.

Aclama ao Señor, terra enteira,

rompede a cantar e a tocar.

Segunda Lectura    1 Xn 4, 7-10

LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN XOÁN

Deus é amor

  

            Meus amigos, amémonos uns aos outros, porque o amor vén de Deus; e todo aquel que ama naceu de Deus e coñece a Deus. O que non ama, aínda non coñece a Deus, porque Deus é amor.

            O amor de Deus fíxose ver entre nós en que Deus mandou ao mundo o seu Fillo Unixénito, para que nos dese a súa vida.

            Hai amor dentro de nós, non porque nós teñamos amado a Deus, senón porque El nos amou a nós e mandou o seu Fillo para que expiase os nosos pecados.

 Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

ALELUIA      Xn 14, 23

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

Quen me ama, cumprirá a miña palabra, di o Señor;

e o meu Pai amarao e viremos a el.

Aleluia.

Evanxeo     Xn 15, 9-17

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN

Ninguén ten amor meirande ca este: que un dea a súa vida polos amigos

  

            Naquel tempo díxolles Xesús aos seus discípulos:

            - Como me amou o Pai, así vos amei eu: permanecede no meu amor. Se gardades os meus mandamentos, permaneceredes no meu amor, como eu gardei os mandamentos de meu Pai, e permanezo no seu amor.

            Díxenvos estas cousas para que a miña alegría estea en vós, e a vosa alegría sexa plena.

            Este é o meu mandamento: que vos amedes uns a outros como eu vos amei. Ninguén ten amor meirande ca este: que un dea a súa vida polos amigos. Vós sodes amigos meus, se facedes canto eu vos mando.

            Xa non vos chamo servos, que o servo non sabe o que fai o seu señor: a vós trateivos de amigos, pois todo o que lle oín a meu Pai déivolo a coñecer.

            Non me escollestes vós a min, senón que vos escollín eu a vós; e púxenvos para que vaiades e levedes froito e o voso froito permaneza; de xeito que todo o que lle pidades ao Pai no meu nome, volo conceda.

            Mándovos isto: que vos amedes uns a outros.

 Palabra do Señor                                         R/. Loámoste, Cristo

                       

 

NON HAI XUSTIZA SEN HUMANIDADE: SÓ RECOÑECENDO AO OUTRO COMA IGUAL PODEMOS POÑER EN PÉ A GRAN TAREFA DO REINO – 6º Pascua  B 2015
TOMADO DE: http://remoldapalabra.blogspot.com.es/

ESCOITA ACTIVA

Unha das frases da primeira lectura de hoxe dinos que “ao  xusto  cómprelle ser humano”. Por aquilo de que as lecturas se dividen en tres ciclos, as persoas que adoitamos participar os domingos nas celebracións da comunidade  cada  tres  anos temos escoitado esta frase. Porén,  quizais a pesares de tela escoitado moito, non lle temos prestado a atención que ela merece, porque  en  algo tan sinxelo como son estas seis palabras, agóchase unha estupenda síntese na que poderiamos resumir a fe cristiá. A salvación da que tantas veces falamos en abstracto non ten outra concreción que a capacidade que nós teñamos de ir facendo visible a xustiza de Deus e o recoñecemento da humanidade no actuar en relación cos demais. Só deste xeito poderemos poñerlle rostro e sentido ás palabras. Do contrario non faremos máis ca poesía, pero a poesía non é seguimento de Xesús nin construción do reino ao que nos chama o evanxeo. Dispoñamos logo o corazón para participar desta celebración, que será gozosa e esperanzada se os que participamos nela nos achegamos dispostos a poñer o mellor de nós. 

CORAZÓN MISERICORDIOSO

✗ Porque nos falta capacidade de agarimar e nos sobran miradas que nos distancian e xulgan,

SEÑOR, QUE A INDULXENCIA AGROME EN NÓS.

✗ Porque somos xusticeiros, pero non xustos. 

                        CRISTO, QUE A INDULXENCIA AGROME EN NÓS.

✗ Porque somos de oído duro e man pechada, 

                        SEÑOR, QUE A INDULXENCIA AGROME EN NÓS.

PALABRA ENRAIZADA

✓ Utilizamos moito o substantivo xustiza, o que non está tan claro é que o utilicemos do xeito adecuado. Porque a xustiza non é aplicar na vida  -na nosa ou na dos demais-, os nosos criterios, ou o que nos parece mellor;  senón que a xustiza supón e esixe recoñecer/nos primeiro como persoas con dignidade e merecedores de respecto, independentemente de que teñan criterios parecidos aos nosos, pertenzan a outras crenzas ou a súa visión da realidade sexa moi distinta da nosa. A clave para entender isto que estamos a dicir dánola a frase á que faciamos referencia ao comezo da celebración e que atopamos na  primeira  lectura,  do libro da Sabedoría. E dános  a  clave para entender a  xustiza  porque pon esta en relación cun actuar humano, co actuar humanizador. É dicir, co xeito de facer as cousas no que a persoa ocupe o primeiro lugar da escada de valores e principios desde os que nos movamos. Sendo importantes outras moitas cousas para poder vivir e facernos a vida moito máis doada, é necesario distinguir ben unha cousa da outra, para non caer na esquizofrenia de quen xa non distingue e o confunde todo. Algo disto está a pasar neste mundo no que vivimos e que, entre todos imos construíndo. Nel, moitas veces, xa non distinguimos que e núcleo e que é casca. Ou o que é o mesmo, non diferenciamos o fundamental do accesorio, o que nos está a traer confusións e dor. Non hai máis que ver un telexornal, escoitar un informativo ou ler unha nova no xornal. Para lavarnos a conciencia acostumamos a dicir que a xente está tola  ou  preguntarnos  onde imos parar con estes comportamentos....Pero poucas veces nos preguntamos: e eu, que fago, alí onde estou: familia, traballo, barrio, parroquia… para evitar esta confusión e desconcerto?. Laiarse é doado, pero  coller  o touro polos  cornos e non ter medo a expresar, e tamén explicar, que non todo vale nin é o mesmo sabendo argumentar con razóns e reflexións a quen o confunde todo, esixe  perder  a vergoña e non ter complexo de inferioridade. Por iso non sempre é doado dar razón do que pensamos que debe ordenar a vida para que esta camiñe no binomio xustiza–humanidade. Sendo verdade que Deus coida de nós, non é menos verdade que nós tamén debemos coidar de canto Deus foi creando, e de entre todo, o máis importante, e isto non ten rebaixa, é o ser humano, ao que nos dotou de dignidade e capacidade de pensar, sentir e compartir. Deixemos logo que a sabedoría de Deus enchoupe o noso quefacer cotián!

✓ Para poder ir desenvolvendo este proxecto de Deus artellado no binomio xustiza/humanidade, é necesario sentirse forte, ou polo menos, con capacidade de afrontalo sen medo nin vergoña pola nosa parte, cousa que non sempre somos capaces de levar a cabo. De aí que necesitemos un “plus” de forza que tamén nos ofrece ese Deus que é comuñón para cantos cremos nel. A  isto se refire Paulo cando lles  escribe aos cristiáns de Roma, e lles di que na debilidade, cando parece que todo se derruba, que nada vai quedando en pé –pensamento/tentación na que caemos cando nos deixamos levar da desesperanza-, o Espírito acode na nosa axuda. É esta unha fermosa imaxe que Paulo nos presenta de Deus como aquel que terma, acompaña, agarima e coida, con grande tenrura de nós. Non é logo que Deus se afaste de nós, ou faga oídos xordos á nosa oración –“ata cando Señor …”  dicimos  no salmo-, máis ben, somos nós os que endurecemos o oído para non prestarlle atención á invitación que nos fai de seguilo. Falar entón do Espírito é falar da forza que  recibimos para afrontar retos, superar dificultades, manter proxectos ou xerar ilusións. O Espírito, como forza e  estada, sempre acode na nosa axuda e na nosa debilidade para termar de nós. Na confesión de fe que rezamos cada domingo dicimos que cremos no Espírito Santo. Poñamos en valor esta afirmación deixándonos enchoupar da súa presenza e da lóxica da  comuñón á que nos chama e invita. Facer comunidade, crecer como comunidade e actuar no nome da comunidade, non sería posible, e se o fose, dificilmente aguantaría os avatares e a dureza da proba, se o Espírito non fose o compañeiro nesta andaina que imos construíndo de facer do mundo reinado de Deus. 

✓ Dispostos sempre a deixarnos agarimar por este presenza, ben seguro que atoparemos os folgos necesarios e suficientes para ir sabendo distinguir o xoio do trigo. É dicir, como diciamos antes, que non todo é o mesmo, que necesitamos organizar e aprender a descubrir que é o importante, e que cousa non o é, inda que estea moi de moda, o fagan todos e todas, ou sexa “trending topic” nas tan afamadas hoxe, redes sociais. Por iso é tan fundamental buscar momentos onde poidamos formarnos, reflexionar e compartir as nosas dúbidas e preocupacións, para ir aprendendo a construír sobre bos cimentos, ou sobre terreo ben abonado. Distinguir o que humaniza daquilo que nos fai escravos e sometidos, non sempre é fácil, por iso é tan importante formarnos, coñecer e diferenciar, para non confundirnos nin deixarnos ir como arrastrados por quen berra máis, manipula mellor ou aparece máis veces na TV. Non porque unha cousa se diga, se vexa ou repita moitas veces se converte en boa se non o é. Na vida,  xoio e trigo van camiñando tan á xunta que moitas veces, se  non poñemos a atención debida, poden confundirse, e para evitar esa confusión, son necesarios os criterios. Fronte ao xoio, necesitamos a mostaza. Ela, sendo unha semente pequena, vai pouco a pouco crecendo ata converterse nunha grande árbore. Así ha ser tamén a nosa vida:  pequenos  pasos que imos sementando desde a xustiza e a humanidade, para que un día poidan dar moito froito, e fagamos de verdade reinado de Deus.

FRATERNIDADE ORANTE

Deus sementa no medio da comunidade o pequeno gran de mostaza para que vaia dando froito de boas obras de xustiza e humanidade. Poñamos o corazón en actitude de dar o mellor dos froitos dicindo xuntos: 

QUE A TÚA SEMENTE DEA FROITO EN NÓS

∗ Para que a Igrexa sexa campo no que poder sementar trigo de xustiza e humanidade, 
OREMOS. QUE A TÚA SEMENTE DEA FROITO EN NÓS 

∗ Para que as nosas parroquias crezan en capacidade de acollida, misericordia e entendemento, OREMOS. QUE A TÚA SEMENTE DEA FROITO EN NÓS 

∗ Para que a nosa vida sexa un campo no que poder sementar tenrura, solidariedade, empatía e capacidade de darnos aos demais,
OREMOS. QUE A TÚA SEMENTE DEA FROITO EN NÓS

Grazas, Señor, por invitarnos a distinguir o xoio do trigo. Que a forza do Espírito Santo nos guíe sempre nesta tarefa. P.X.N.S. Amén.

MIRADA DE ESPERANZA

Ti es, Xesús, a primeira semente do reino de Deus.

Ti es a primeira árbore, o primeiro lévedo.

O reino de Deus vén contigo.

Se che damos fe, nós tamén seremos reino de Deus.

E medraremos.

E teremos sitio para todas as persoas que veñan.

E fermentaremos.

E faremos fermentar a todas as persoas que atopemos.

Medrará na escuridade a túa semente dentro de nós,

con toda seguridade.

E medrará nos nosos compañeiros.

E sementaremos, todos xuntos,

contigo, unha semente,

unha semente co teu nome no campo do mundo.

E será a terra, por nós,

un pouco máis que antes, Reino de Deus.

CANTO GOZOSO

ENTRADA: 

Non vou so

LECTURAS: 

Ti es o pan do ceo

OFERTORIO: 

Aquí están, Señor

COMUÑÓN: 

O amor é o meirande

POWER POINTS

Domingo 6-Pascua B

Domingo 6-Pascua B Pagola