Ficha e Lectio - Domingo 3 Pascua A






LECTIO: 


Dous discípulos ían de Xerusalén a Emaús... e falaban entre si... O venres último morreu o seu amigo; condenárano á morte e o crucificaron. Todo terminou. A ida a Emaús é a ruta do desengano e o desencanto. Noutro tempo, abandonárono todo para seguir a Xesús. Agora abandonan a esperanza e regresan ao seu pobo, á súa casa, coa alma enche de recordos e desenganos.

 "De que estades a falar? Parecedes tristes." Polos camiños de volta das cousas e mesmo da vida, atopácheslles, Señor; e inmediatamente te interesas polas súas preocupacións, as súas palabras, polas súas desilusións. Achegarse e camiñar xuntos.
É a actitude de Xesús. De que estades a falar? Que vos preocupa? O de Xesús Nazareno... Como lle entregaron os nosos maxistrados para que fose condenado á morte e crucificado... Aínda que algunhas mulleres foron ao sepulcro e non atoparon o seu corpo; atopáronse coa vida: non está aquí resucitou! Será verdade o que din estas mulleres?

Que necios e torpes sodes para crer canto dixeron os profetas! E comezando por Moisés e por todos os profetas foilles explicando canto a el referíase nas Escrituras. Velaquí o primeiro camiño para "recoñecer" a Xesús: tomar contacto, profundamente, cordialmente, coas Escrituras, coa Palabra de Deus. Quen es ti que falas así? Non te vaias, non sigas, é de noite; é noite nas nosas vidas.

  «Queda connosco, que se está facendo de noite e escurécese a nosa vida». Posto con eles á mesa, tomou o pan, bendíxoo, partiuno e deullo. Abríronselles os ollos e recoñecéronlle. A eucaristía é o sacramento, o signo eficaz da presenza de Cristo resucitado. A mesa que abre os corazóns e os ollos, e descóbrenos que o Señor segue entre nós.

E dicíanse: "Non ardía seica o noso corazón, mentres nos falaba no camiño e explicábanos as Escrituras?". Quizá hai que experimentar na vida o camiño da separación, do afastamento, da soidade, e mesmo do abatemento para pornos en camiño. Para volver escoitar. Non teñades medo!
Son eu! E seguir percorrendo o camiño da esperanza, o camiño da vida, o camiño da resurrección para atoparlle.

 No mesmo instante levantáronse, e volveron a Xerusalén. Volver a Xerusalén. Volver, non ao pasado, senón á Vida; aos camiños da vida que son os camiños do resucitado. Temos que percorrer os camiños do corazón, os camiños que o Señor percorre hoxe. Os camiños que nos levan aos irmáns para abrazalos, para anunciarlles a Boa Nova, para convidarlles a seguir a quen é a Vida e a Verdade, compartindo o que somos e o que temos.

Pascua non é un recordo. Pascua é unha invitación a volver á Vida, ao Señor da Vida. O camiño de Emaús pode ser moitas veces o noso camiño. Camiño de luces e sombras, pero camiño para o encontro. Por iso nosa oración podería ser: «queda connosco, que se está facendo de noite e escurécese a nosa vida».


VER TAMÉN: 
http://iglesiadesopelana3m.blogspot.com.es/2014/04/05042014-3nd-sunday-of-easter-a.html


Comentarios

Publicacións populares