Domingo 6 de Pascua

23.5.14

Domingo 6 de Pascua - ciclo A

DOMINGO VI DE PASCUA - CICLO A

Primeira Lectura Feit 8, 5-8. 14-17

LECTURA DO LIBRO DOS FEITOS DOS APÓSTOLOS

Impuxéronlles as mans e recibían o Espírito Santo

Naqueles días, Filipe baixou á cidade de Samaría e predicoulles o Mesías. O pobo, dun acordo, atendía ao que dicía Filipe, sentindo e vendo os sinais que facía; pois de moitos posuídos saían espíritos impuros a berros, e moitos paralíticos e coxos quedaban curados.

A cidade encheuse de alegría.

Ao sentiren dicir os apóstolos, que estaban en Xerusalén, que Samaría acollera a palabra de Deus, mandáronlles a Pedro e a Xoán.

Baixaron logo alí, e oraron polos samaritanos, para que recibisen o Espírito Santo, pois aínda non baixara sobre ningún deles: só os bautizaran no nome do Señor Xesús.

Entón, fóronlles impoñendo as mans e recibiron o Espírito Santo.

Palabra do Señor R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL Sal 65, 1-3a. 4-5. 6-7a. 16 e 20

R/. (1): Aclama a Deus, terra enteira.

Ou: Aleluia.

Aclama a Deus, terra enteira,

canta a gloria do seu nome;

réndelle o honor da loanza,

dille: Que sorprendentes son as túas obras!

Próstrase a terra toda diante de ti

e canta salmos ao teu nome.

Vinde e vede as obras do Señor,

os seus sorprendentes feitos entre os homes.

El mudou o mar en terra seca

e pasaron o río a pé:

felicitémonos por iso.

Co seu poder domina o mundo.

Vide os que temedes o Señor,

e contareivos o que el fixo por min.

Bendito sexa Deus,

que non desbotou a miña súplica

nin afastou de min o seu amor.

Segunda Lectura 1 Pe 3, 15-18

LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN PEDRO

Mortal na carne, pero vivificado no espírito

Benqueridos irmáns:

Adorade a Cristo como Señor, estade sempre dispostos a responder a todo aquel que vos pida razón da esperanza que levades dentro.

Pero respondede con bo xeito e con respecto; tede a conciencia limpa, de xeito que os que desprezan o voso bo comportamento cristián, se vexan confundidos naquilo mesmo de que vos calumnien.

Pois sempre sería mellor sufrir, se tal fose a vontade de Deus, por facerdes o ben, que por facerdes o mal.

Tamén Cristo morreu unha vez polos vosos pecados,

o xusto polos pecadores, para vos achegar a Deus;

sufriu a morte na carne, pero recibiu vida no espírito.

Palabra do Señor R/. Grazas a Deus

ALELUIA Xn 14, 23

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

Se alguén me ama gardará a miña palabra, di o Señor;

e o meu Pai amarao e viremos a el.

Aleluia.

Evanxeo Xn 14, 15-21

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN

Pedireillo a meu Pai e ha darvos outro Paráclito

Naquel tempo díxolles Xesús aos seus discípulos:

-Se me amades, gardaredes os meus mandamentos, e eu rogareille ao Pai, e daravos outro Paráclito para que decote estea convosco: o Espírito da Verdade.

O mundo non o pode acoller, pois non o ve nin o coñece; mais vós coñecédelo, pois permanece onda vós e está en vós.

Non vos deixarei orfos; logo volvo onda vós. Un pouquiño máis e o mundo xa non me verá; pero vós habédesme de ver, que eu vivo e tamén vós habedes vivir.

Naquel día coñeceredes que eu estou en meu Pai, e vós en min, e eu en vós. Quen ten os meus mandamentos e os garda, ese ámame; o que me ama será amado por meu Pai, e eu amareino e manifestareime a el.

Palabra do Señor R/. Loámoste, Cristo

UNHA ENTREGA SEMPRE SOLIDARIA: A FRATERNIDADE COA PERSOA ENFERMA 6ºPascua A

TOMADO DE: http://remoldapalabra.blogspot.com.es/

ESCOITA ACTIVA

A Igrexa española celebra hoxe a Pascua do Enfermo. E faino, como ocorre sempre, neste sexto domingo do tempo pascual. A celebración de hoxe quere pór diante nosa o importante que ten que ser para cantos formamos parte das comunidades cristiás facer da caridade espello no que poder mirarnos cada día. Sen ela, a fe esvaece e morre. Con ela crece, madura e desenvólvese ata facerse creativa e sempre anovada.

Comecemos logo a celebración predispoñendo o corazón para acoller a quen necesite das tiriñas da achega e da axuda e da presenza solidaria a quen está mergullado na triste dor da enfermidade

CORAZÓN MISERICORDIOSO

 Que non viremos a cara diante da situación na que viven as persoas enfermas, SEÑOR, RENOVA EN NÓS A FORZA DA CARIDADE.

 Que non fagamos do noso tempo esquecemento para cos máis necesitados e débiles. CRISTO, RENOVA EN NÓS A FORZA DA CARIDADE.

 Que non convertamos a nosa vida e pragmatismo que só busca o noso beneficio, esquecendo a dor dos demais, SEÑOR, RENOVA EN NÓS A FORZA DA CARIDADE.

PALABRA ENRAIZADA

 Moitas veces, a nosa maneira de entender a relación con Deus é semellante á que temos co supermercado, tenda ou comercio ao que imos habitualmente: recorremos a El para suplir as nosas carencias. É mais, tentamos compralo para o noso interese prometéndolle grandes cousas -case sempre materiais que pouco ou nada teñen que ver co eixe vital ao que nos chama Xesús desde o evanxeo: “Cada vez que llo fixestes a un destes máis pequenos...”. Mal sabemos nós que, a diferenza nosa, Deus nin se compra nin se deixa comprar. Seguro que mesmo se ri das nosas ocorrencias materialistas. Para El o fundamental, o importante, o máis urxente son sempre as persoas; e de xeito máis privilexiado, as que están a pasar por situacións de especial dificultade. Deus é alegría, e busca que nós, seguidores seus, saibamos vivir e levar esta alegría a quen puidera necesitala. E todos sabemos -nisto a experiencia tennos chegado a todos-, que a enfermidade, pola dureza, dor e tristura que provoca, necesita persoas alegres -que non falsas de sorriso postizo-, que se fagan presentes para levar a alegría de corazón que tamén levaba Xesús, e que souberon poñer en práctica os apóstolos na primeiras comunidades, tal e como nos di a primeira lectura que temos proclamado hoxe.

 Desde esta alegría entendemos este texto que tan ao cerne chega do sentido cristián da vida, da primeira carta de Pedro: “saber dar razón da nosa esperanza”; é dicir, saber trasladar as nosas conviccións ao que facemos e dicimos, o que supón convencemento e sinceridade. Deus non é un estraño que nos fala por control remoto, senón que se fai presente como forza e dinamismo na nosa vida. Para que nos tería valido un Deus de moita grandiosidade que se esquece da vida, dos sufrimentos e da dor dos seus?. Para nada!!!!!!!!. Si, porque un Deus das e nas alturas nin dá sentido nin pode ocupar espazo no corazón das persoas. E xa sabemos: cando alguén non é capaz de estar no corazón, convértese en baleiro e non significa nada. Porén, o deus cristián, o deus de Xesús, non só significa moito, senón que ao facerse un coma nós, a súa identificación converteuno no mellor testemuño do que os seus seguidores estamos chamados a facer da nosa vida. E para iso é necesario saber a razón e o por que da súa presenza en nós. De aí que Pedro insista en que temos que saber dar razón da nosa esperanza. Non nos valen, xa pasou o tempo, as palabras ocas, inda que soen moi ben e se digan moi alto, senón os xestos sinxelos e convencidos a través dos que manifestamos que El si ocupa un lugar fundamental nos nosos corazóns. Tan fundamental que necesitamos mostralo servindo aos demais desde e con amor. Porque alí o recoñecemos. E isto é necesario facelo sen impoñer, senón propoñendo, para que quen queira, e desde a súa liberdade poida dicir: sígote e acóllote...Inda que iso supoña incomprensión e, moitas veces, sufrimento.

 Por iso, se seguimos esta folla de ruta trazada por Xesús, e tan ben recollida polos Apóstolos cando puxeron por escrito a súa mensaxe, entendemos, sen necesidade de moitas explicacións, que o amor é cerne e guieiro da nosa vida, de canto fagamos e sexamos capaces de compartir. Desde ese amor somos capaces de superar as contradicións do mundo, non para condenalo, senón para facelo mellor, para colaborar na súa transformación, para dar a coñecer nel e desde el, o traballo compartido na pluralidade de opcións e visións presentes nel. E nesta tarefa nunca estaremos orfos nin ao pairo. A presenza do Espírito faranos sentir que o noso traballo, o noso esforzo e a nosa esperanza nin son palabras baleiras nin recurso lingüístico para embobar aos que nos escoitan. Son verdadeiras conviccións que nos levan a facer da fe expresión da caridade, cumio e cerne da mensaxe de Xesús, que cura corazóns e sanda feridas dos irmáns que van quedando nas beiras desta sociedade de mercadores, incapaz de termar dos máis débiles e mancados.

FRATERNIDADE ORANTE

Diante do Deus que nos chama a facer da nosa vida imaxe da esperanza que move o corazón, dicimos: