Domingo 7 de Pascua. Ascensión do Señor - ciclo A
A ASCENSIÓN DO
SEÑOR -
A
Primeira Lectura Feit 1, 1-11
LECTURA DO LIBRO DOS FEITOS DOS APÓSTOLOS
Elevouse á vista deles
O
primeiro libro fíxeno, Teófilo, acerca de todo o que Xesús obrou e ensinou
desde o comezo, ata o día que foi levado ao ceo, logo de ter dado instrucións
polo Espírito Santo aos apóstolos que escollera.
Ós
mesmos que tamén se lles amosara vivo, con moitas probas despois da súa paixón,
aparecéuselles durante corenta días e faláballes das cousas referentes ao Reino
de Deus.
E
comendo con eles, encomendoulles que non se retirasen de Xerusalén, senón que
agardasen a promesa do Pai que me escoitastes a min: porque Xoán bautizou con
auga, mais a vós bautizarásevos co Espírito Santo, de aquí a poucos días.
Os
que estaban reunidos preguntábanlle:
‑
Señor, é agora cando vas restablecer o Reino de Israel?
El
respondeulles:
‑
Non vos acae a vós coñecer o tempo ou a oportunidade que o Pai fixou co seu
propio poder. Pero recibiredes a forza do Espírito Santo, que virá sobre vós e
seredes as miñas testemuñas en Xerusalén, en toda a Xudea e Samaría e ata os
confíns da terra.
En
dicindo isto, elevouse á vista deles e unha nube quitóullelo da súa vista. E
estando eles fitando para o ceo mentres el marchaba, presentáronselles dous
homes con vestidos brancos, que dixeron:
‑
Galileos, que facedes ollando para o ceo? Este Xesús que vos foi levado de
entre vós ao ceo, ha volver do mesmo xeito que o vistes ir.
Palabra do Señor R/. Grazas a Deus
SALMO
RESPONSORIAL Sal 46, 2-3. 6-7. 8-9
R/. (6): Deus sobe entre
aclamacións, o Señor, ao son de trompetas.
Ou: Aleluia.
Aplaudide, pobos todos,
aclamade a Deus con cancións.
O Señor é excelso e terrible,
o gran rei de toda a terra.
Deus sobe entre aclamacións,
o Señor, ao son de trompetas.
Cantádelle a Deus, cantádelle,
cantádelle ao noso rei,
cantádelle.
Deus é o rei de toda a terra:
cantádelle con xeito.
Deus reina sobre as nacións,
sentado no seu trono sagrado.
Segunda Lectura Ef 1, 17-23
LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS EFESIOS
Sentouno á súa dereita no ceo
Irmáns:
O
Deus do noso Señor Xesús Cristo, o Pai da gloria, vos conceda espírito de
sabedoría e de revelación, para o coñecerdes ben; que manteña iluminados os
ollos da vosa alma, para que comprendades cal é a esperanza da súa chamada, cal
a riqueza da gloria da súa herdanza nos crentes, e cal o extraordinario
portento do seu poder verbo de nós, os crentes, en consonancia co vigor da súa
potencia e da súa forza, que exerceu con Cristo resucitándoo de entre os mortos
e sentándoo á súa dereita nos ceos, por riba de todo principado e potestade, de
toda virtude e dominación, e por riba de todo título de honra recoñecido neste
mundo e tamén no vindeiro.
Someteullo
todo baixo os seus pés e púxollo por riba de todo como cabeza á Igrexa, que é o
seu corpo, a plenitude daquel que o enche todo en todas as cousas.
Palabra do Señor R/. Grazas a Deus
ALELUIA Mt 28, 19a. 20b
Se non se canta, pódese omitir.
Aleluia, aleluia.
Ide e ensinade a todas as xentes,
di o Señor:
eu estou convosco todos os días
ata a fin do mundo.
Aleluia.
Evanxeo
LECTURA DO FINAL DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO
CICLO A Mt 28, 16-20
Déuseme todo poder no ceo e mais
na terra
Naquel
tempo, os once discípulos foron a Galilea, ao monte onde Xesús os citara. Vendo
a Xesús, prostráronse perante el, aínda que algúns dubidaban.
Entón
acercouse Xesús e díxolles:
‑
Déuseme todo poder no ceo e mais na terra. Ide, pois, e facede discípulos meus
a todos os pobos, bautizándoos no nome do Pai e do Fillo e do Espírito Santo,
ensinándolles a gardar canto vos mandei. Asegúrovos que eu estarei sempre
convosco ata a fin do mundo.
Palabra do Señor R/. Loámoste,
Cristo
QUE A
NOSA BOCA SEXA MEDIO DE ACLAMACIÓN DA SABEDORÍA DE DEUS – Ascensión A
2014
ESCOITA ACTIVA
Mirar os
acontecementos da nosa historia só cara arriba é propio da maxia. Miralos cara
atrás é propio da superstición. Porén nós, coma cristiáns, temos unha mirada
propia: cara arriba, confiando en Deus; cara ós lados, buscando aos irmáns; e
cara adiante, construíndo futuro con optimismo, coa ledicia de sabérmonos
acompañados.
Mais sempre
temos a tentación da mirada máxica ou supersticiosa. A Pascua é tempo de espertar,
de renunciar a estas tentacións, de liberarnos das cadeas que escravizan.
Busquemos coa mirada a Cristo, miremos ao irmán e comecemos esta celebración
recoñecendo nel a imaxe do Resucitado.
CORAZÓN
MISERICORDIOSO
*
Porque moitas veces
caemos na tentación de desconectar da realidade e pasar de todo, SEÑOR, QUE
BOTEMOS RAÍCES DE FRATERNIDADE.
*
Porque
esquecemos que a nosa vida ten que ser un canto para aclamarte, e non para
esquecerte, CRISTO, QUE BOTEMOS RAÍCES DE FRATERNIDADE.
*
Polo noso costume de
botarlle a culpa do que lle ocorre á Igrexa aos demais, sen facer autocrítica
sobre a nosa falta de ilusión e testemuño, SEÑOR, QUE BOTEMOS RAÍCES DE FRATERNIDADE.
PALABRA ENRAIZADA
*
A pregunta que se lle fai
hoxe na lectura do libro dos Feitos aos apóstolos, ben se nos podería facer a
nós moitas veces. Porque... canto non temos mirado ao ceo para non
comprometernos nunha tarefa que nos correspondía, deixando que a fixeran
outros, cargándolles o traballo?; cantas veces non temos mirado ao ceo para
evitar mirar de fronte a quen busca en nós unha man que axude, unha palabra que
alente ou unha compaña que aparte da dor e soidade nas que está vivindo?;
cantas e cantas veces -teriamos que preguntarnos- cando miramos para outro
lado, cambiamos de conversación ou fixemos oídos xordos ás voces que nos
buscaban e esperaban de nós unha resposta acorde co que somos: seguidores de
Xesús? Por iso ten sempre tanta actualidade a palabra de Deus que lemos nas
celebracións; por iso non pasa de moda; por iso sempre podemos atopar nela
aspectos que nos axuden a asentar e mellorar a nosa vida. Máis alá dos costumes
ou tradicións nas que temos convertido a fe, ao que nos chama Xesús sempre e
especialmente hoxe, na festa da Ascensión, é a non desconectar do mundo. Porque
é no mundo onde El quere que deamos razón da nosa fe, das nosas conviccións, da
nosa resposta de non quedar mirando cara ao ceo como se foramos papamoscas. A
mellor aclamación que podemos facer a Deus non é con rutinas nin con oracións
repetidas sen pensar no que dicimos, senón cos nosos feitos cheos de esperanza,
alegría e sinceridade. Iso si que move corazóns e fai preguntarse a aqueles que
nos ven de lonxe e sempre están dispostos a cuestionar o que facemos. Diante
disto só hai unha resposta: o convencemento do que facemos. Responsabilidade,
coherencia, honestidade, solidariedade, xustiza, colaboración... teñen que ser
as actitudes que, como resposta a Xesús, podemos ofrecer para dicir que paga a
pena seguir confesando a fe en Deus, creador e Señor; no seu Fillo Xesucristo e
no Espírito Santo. Con tanta compaña ao noso lado, nunca poderemos dicir que
estamos solos e abandonados por El. Abramos os ollos, limpemos os oídos a
ofrezamos as mans.
*
Hai
cincuenta anos, o Papa Paulo VI, tentando poñerlle rostro ás palabras de Xesús
escribiu unha encíclica que leva por título “Eclesiam suam”,
na que chamaba, unha e outra vez, ao diálogo como medio desde e polo que
camiñar cada día no cara dentro e no cara fóra da Igrexa. Tanto tempo despois,
segue en pé e vivo este chamamento. Porque a Igrexa será verdadeiramente de
Xesús se é unha Igrexa dialogante, fraterna e con capacidade de escoitar e saír
ao encontro dos demais, sen ter que pedir documentos que identifiquen nin “pedigree”
que nos fagan crer mellores e superiores ca os demais.
*
Só
deste xeito, na sinxeleza de quen cre construíndo encontro e entendemento; e
non na imposición de quen se cre superior e mellor aos demais, seremos capaces
de responder ao envío que Xesús nos fai tamén a nós hoxe: “Ide e facede
discípulos de tódolos pobos”. A universalidade da proposta de Xesús, a
universalidade da proposta cristiá, ten que ser sinxela, respectuosa e partir
sempre da realidade. Sen ideas fixas nin precomprensión excluíntes. Só deste
xeito seremos capaces de comprender que El está connosco.
FRATERNIDADE
ORANTE
Presentemos
a nosa oración comunitaria, sabendo que a universalidade da fe lévanos a pensar
non só en nós, senón en tódalas persoas necesitadas da forza da oración e da
man solidaria dos que nos chamamos amigos de Xesús. Dicimos logo xuntos:
QUE ONDE
ESTEAMOS, LEVEMOS A TÚA PAZ
ü Para que sexamos unha Igrexa que sabe mirar ao mundo
traballando pola xustiza e o ben común; e ao ceo para agradecer a forza da túa
presenza, OREMOS.
QUE ONDE
ESTEAMOS, LEVEMOS A TÚA PAZ
ü Para que non cansemos nunca de renovar proxectos,
ofrecer ideas, alentar colaboracións e unir vontades, facendo das nosas
parroquias lugares de entendemento e non de enfrontamento, OREMOS.
QUE ONDE
ESTEAMOS, LEVEMOS A TÚA PAZ
ü Para que aprendamos a vivir o noso cristianismo como
unha experiencia de gozo e non como unha carga pesada que nos condena,
infantiliza e nos enche de medo, OREMOS.
QUE ONDE
ESTEAMOS, LEVEMOS A TÚA PAZ
Señor, que a festa da Ascensión nos axude a tomar conciencia
do noso compromiso de ser sal que dea sabor e azucre que adoce as relacións
duns cos outros no medio dun mundo que se sabe crispado e violento. P.X.N.S. Amén.
MIRADA
ESPERANZADA
Xesús marcha, pero quedan tantas cousas por facer! Entón, envía os seus
discípulos para que continúen a súa obra. Xa anteriormente Xesús mandáraos
ás aldeas, porque El non podía chegar a todas.
Xesús deuno todo para dar a coñecer o Pai e adiantar o seu Reino. Agora os
apóstolos e os discípulos deben seguir facendo o que fixo Cristo e ao xeito de
Cristo.
Rematou a hora de Cristo e agora comeza a hora dos cristiáns e das
cristiás; a hora da Igrexa.
(Cáritas, La hermosura de la caridad, p. 244)
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Ti es camiño e verdade
GLORIA
LECTURAS: Oh, Señor, escólleme
POWER POINTS
Comentarios
Publicar un comentario