Palabras de PAZ
Para honrar ás víctimas dos últimos atentados terroristas en Burkina Faso, Barcelona e Finlandia, aproveito para recordar e subscribir un fragmento das palabras do Papa Francisco no encontro interrelixioso de Exipto de abril deste ano:
(...)
Neste desafío de civilización tan urxente e emocionante, cristiáns e musulmáns, e todos os crentes, estamos chamados a ofrecer a nosa achega: «Vivimos baixo o sol dun único Deus misericordioso. [...] Así, no verdadeiro sentido podemos chamarnos, os uns aos outros, irmáns e irmás [...], porque sen Deus a vida do home sería como o ceo sen o sol».
Saia pois o sol dunha renovada irmandade no nome de Deus; e desta terra, acariñada polo sol, despunte a alba dunha civilización da paz e do encontro. Que San Francisco de Asís, que fai oito séculos veu a Exipto e atopouse co Sultán Malik ao Kamil, interceda por esta intención.
Terra de alianzas. Exipto non só viu amencer o sol da sabedoría, senón que a súa terra foi tamén iluminada pola luz multicolor das relixións. Aquí, ao longo dos séculos, as diferenzas de relixión constituíron «unha forma de enriquecemento mutuo do servizo á única comunidade nacional».
Crenzas relixiosas diferentes atopáronse e culturas diversas mesturáronse sen confundirse, recoñecendo a importancia de aliarse para o ben común. Alianzas deste tipo son cada vez máis urxentes na actualidade. Para falar diso, gustaríame utilizar como símbolo o «Monte da Alianza» que se ergue nesta terra. O Sinaí lémbranos, en primeiro lugar, que unha verdadeira alianza na terra non pode prescindir do Ceo, que a humanidade non pode pretender atopar a paz excluíndo a Deus do seu horizonte, nin tampouco pode tratar de subir a montaña para apoderarse de Deus (cf. Ex 19,12).
Trátase dunha mensaxe moi actual, fronte a ese perigoso paradoxo que persiste nos nosos días, segundo a cal por unha banda se tende a reducir a relixión á esfera privada, sen recoñecela como unha dimensión constitutiva do ser humano e da sociedade e, polo outro, confúndense a esfera relixiosa e a política sen distinguilas adecuadamente.
Existe o risco de que a relixión acabe sendo absorbida pola xestión dos asuntos temporais e déixese seducir polo atractivo dos poderes mundanos que en realidade só queren instrumentalizarla.
Nun mundo no que se globalizaron moitos instrumentos técnicos útiles, pero tamén a indiferenza e a neglixencia, e que corre a unha velocidade frenética, difícil de soster, percíbese a nostalxia das grandes cuestións sobre o sentido da vida, que as relixións saben promover e que suscitan a evocación das propias orixes: a vocación do home, que non foi creado para consumirse na precariedade dos asuntos terreais senón para encamiñarse cara ao Absoluto ao que tende.
Por estas razóns, sobre todo hoxe, a relixión non é un problema senón parte da solución: contra a tentación de acomodarse nunha vida sen relevo, onde todo comeza e termina nesta terra, lémbranos que é necesario elevar o ánimo cara ao Alto para aprender a construír a cidade dos homes.
Neste sentido, volvendo coa mente ao Monte Sinaí, quixese referirme a os mandamentos que se promulgaron alí antes de ser escritos na pedra. No corazón do «dez palabras» resoa, dirixido aos homes e aos pobos de todos os tempos, o mandato «non matarás» (Ex 20,13).
Deus, que ama a vida, non deixa de amar ao home e por iso ínstao a contrastar o camiño da violencia como requisito previo fundamental de toda alianza na terra. Sempre, pero sobre todo agora, todas as relixións están chamadas a pór en práctica este imperativo, xa que mentres sentimos a urxente necesidade do Absoluto, é indispensable excluír calquera absolutización que xustifique calquera forma de violencia. A violencia, de feito, é a negación de toda auténtica relixiosidade.
Como líderes relixiosos estamos chamados a desenmascarar a violencia que se disfraza de suposta sacralidad, apoiándose na absolutización dos egoísmos antes que nunha verdadeira apertura ao Absoluto.
Estamos obrigados a denunciar as violacións que atentan contra a dignidade humana e contra os dereitos humanos, a pór ao descuberto os intentos de xustificar todas as formas de odio en nome das relixións e a condenalos como unha falsificación idolátrica de Deus: o seu nome é santo, el é o Deus da paz, Deus salam. Por tanto, só a paz é santa e ningunha violencia pode ser perpetrada en nome de Deus porque profanaría o seu nome.
Xuntos, desde esta terra de encontro entre o ceo e a terra, de alianzas entre os pobos e entre os crentes, repetimos un «non» alto e claro a toda forma de violencia, de vinganza e de odio cometidos en nome da relixión ou en nome de Deus. Xuntos afirmamos a incompatibilidade entre a fe e a violencia, entre crer e odiar. Xuntos declaramos o carácter sacro de toda vida humana fronte a calquera forma de violencia física, social, educativa ou psicolóxica.
A fe que non nace dun corazón sincero e dun amor auténtico a Deus misericordioso é unha forma de pertenza convencional ou social que non libera ao home, senón que o esmaga. Digamos xuntos: Canto máis se crece na fe en Deus, máis se crece no amor ao próximo.
Con todo, a relixión non só está chamada a desenmascarar o mal senón que leva en si mesma a vocación a promover a paz, probablemente hoxe máis que nunca.[6] Sen caer en sincretismos conciliadores, a nosa tarefa é a de rezar os uns polos outros, pedindo a Deus o don da paz, atoparnos, dialogar e promover a harmonía cun espírito de cooperación e amizade. Como cristiáns «non podemos invocar a Deus, Pai de todos os homes, se nos negamos a conducirnos fraternalmente con algúns homes, creados a imaxe de Deus».
Máis aínda, recoñecemos que inmersos nunha loita constante contra o mal, que ameaza ao mundo para que «non sexa xa ámbito dunha auténtica fraternidade», «aos que cren na caridade divina dálles a certeza de que abrir a todos os homes os camiños do amor e esforzarse por instaurar a fraternidade universal non son cousas inútiles».
Pola contra, son esenciais: En realidade, non serve de moito levantar a voz e correr a rearmarse para protexerse: hoxe necesítanse construtores de paz, non provocadores de conflitos; bombeiros e non incendiarios; predicadores de reconciliación e non vendedores de destrución.
Asistimos perplexos ao feito de que, mentres por unha banda afastámonos da realidade dos pobos, en nome de obxectivos que non teñen en conta a ninguén, polo outro, como reacción, xorden populismos demagóxicos que certamente non axudan a consolidar a paz e a estabilidade.
Ningunha incitación á violencia garantirá a paz, e calquera acción unilateral que non poña en marcha procesos construtivos e compartidos, en realidade, só beneficia aos partidarios do radicalismo e da violencia. Para previr os conflitos e construír a paz é esencial traballar para eliminar as situacións de pobreza e de explotación, onde os extremismos arraigan facilmente, así como evitar que o fluxo de diñeiro e armas chegue aos que fomentan a violencia.
Para ir máis á raíz, é necesario deter a proliferación de armas que, se se seguen producindo e comercializando, tarde ou cedo chegarán a utilizarse. Só sacando á luz as turbias manobras que alimentan o cancro da guerra pódense previr as súas causas reais.
A este compromiso urxente e grave están obrigados os responsables das nacións, das institucións e da información, así como tamén nós responsables de cultura, chamados por Deus, pola historia e polo futuro a pór en marcha "cada un no seu propio campo" procesos de paz, sen subtraerse á tarefa de establecer bases para unha alianza entre pobos e estados.
Espero que, coa axuda de Deus, esta terra nobre e querida de Exipto poida responder aínda á súa vocación de civilización e de alianza, contribuíndo a promover procesos de paz para este amado pobo e para toda a rexión de Oriente Medio.
Ao Salamò Alaikum! / A paz estea convosco.
TOMADO DE :
Comentarios
Publicar un comentario