Ficha e Lectio - Domingo 24 Ord A
VER TAMÉN:
LECTIO:
DOMINGO XXIV T. O.
(Ciclo A: 17 set. 2017)
Na
oración que pronunciamos na eucaristía
dos domingos ou de calquera outro día –estoume a referir á oración do “Noso Pai
que estás no ceo”- dicimos alí: “Perdoa
as nosas ofensas como tamén perdoamos nós a quen nos ten ofendido”.
Trátase
dunha oración por medio da cal Xesús lles aprende a orar ós seus apóstolos despois
de estes llo requiriren a el de maneira explícita. Vén sendo, polo tanto, algo
así como o modelo para calquera xeito de nos dirixirmos ó pai de Xesús e pai
tamén noso.
E,
enlazando co que diciamos no último domingo, non se trata dunha oración
individual. Quero dicir: non son eu, en canto individuo particular, Manuel ou
Iago, Xurxo ou Uxía..., os que nos diriximos cada un pola súa conta ó noso particular
Pai do ceo. Porque o noso Deus non é Pai de individuos ou persoas humanas particulares
en canto tales. Dese xeito Deus só é Pai de Xesús, o seu Fillo único, unixénito
e eterno. E por iso só Xesús é persoa divina, aínda que cunha natureza humana
coma a nosa.
Todos
nós somos, pois, fillos de Deus-Pai e irmáns uns dos outros pola nosa común
irmandade con Xesús, que é tamén ser humano coma nós. Formamos entre todos, en
consecuencia, unha gran familia. A familia dos fillos de Deus por adopción súa.
El quérenos a todos coma fillos del e, como pai que é, non lle comprace que os
seus fillos nos comportemos mal uns cos outros.
Por
todo isto, o modo como Xesús quere que nos dirixamos ó Pai non é: “Meu Pai que estás no ceo”. Desa maneira
só pode dirixirse Xesús a el. Tódolos demais, todos nós, aínda que o fagamos
particularmente desde a nosa particular soidade interior, non nos podemos
dirixir a Deus máis ca coma a Pai que é de todos (non só de min). A conciencia
de que somos irmáns de todos non nos pode, pois, abandonar no intre de nos
dirixirmos a Deus. Dito doutra maneira. A Deus non lle vai que nos dirixamos a
el prescindindo dos demais ou, sobre todo, estando a mal con eles.
Mais
por que?
Cústanos
moito chegar a aprender de maneira consecuente a incríbel importancia que ten o
feito, no que cremos, de que Deus se fixo irmán noso en Xesús. Ese feito
convértenos automaticamente a todos en irmáns. Formamos todos, polo tanto, unha
única familia. E entre os membros dunha mesma familia (se é que a é de verdade)
non se lles anda a pedir contas, uns a outros, das cousas malas ou boas que mutuamente
nos fixemos ou deixamos de facer. Querémonos simplemente e de verdade uns a
outros. E se algunha vez hai algún problema, algunha “ofensa”, estase sempre disposto
a perdoar e a facer as paces. Claro que todo isto depende moito do grao de amor
que exista nas diversas familias.
En
calquera caso, ese é o nivel, ben alto, que nos pon Xesús para sermos e
comportármonos mutuamente e de verdade como irmáns. Perdoar, non “sete veces”,
senón “setenta e sete veces”, tal como se nos di no texto do evanxeo. É dicir,
perdoar sen límite, sempre. Xa sabedes que o número “sete” ten na linguaxe
bíblica un sentido simbólico, que vén significar aquí algo así como “sempre”,
sen tope.
Mais
coido que o máis importante de todo é que vexamos nisto a súa fonda raíz.
Perdoar, ter un corazón xeneroso e perdoador, porque Deus-Pai así é e así se
comporta sempre. Lembremos aquela marabillosa parábola de Xesús, de cando o
fillo pródigo volve á casa e seu pai non lle bota en cara o máis mínimo o seu
mal comportamento senón que o enche de bicos e apertas e manda celebrar unha
gran festa. Porque Deus nos quere, por iso é el tamén perdoador con tódolos
seus fillos.
Lembremos
unha vez máis tamén o que nos dicía Paulo, no anterior domingo, de que tódolos
mandamentos se reducen a un só: “Ama o teu próximo como a ti mesmo”. Se nos
acostumamos a ver nos demais a nós mesmos, entón a cousa faise doada. Pois hai
alguén que non se queira a si mesmo?
En
vez de intentar facer, pois, cousas rechamantes ou estrañas..., os cristiáns
teriamos que especializarnos en vérmonos a nós mesmos nos demais. Porque en
Xesús, no que Deus se humaniza, acadamos todos a mesma dignidade de fillos de
Deus. Somos así todos iguais no amor que Deus nos ten, no aprecio co que el nos
olla a todos. E esta dignidade non pode en modo algún quedar borrada ou anulada
polos comportamentos indignos, inmorais ou ofensivos que poidamos ver ou
comprobar nalgunha persoa concreta. Por enriba de todo e antes de nada, somos, e
sómolo sempre, irmáns, queridos por Deus alén das nosas feblezas e desordes
morais.
No
texto do evanxeo Xesús pon a Deus-Pai como modelo do noso comportamento. Se Deus-Pai
non se pon a si mesmo límites no seu amor a nós e no seu comportamento xeneroso
e perdoador con todos, entón non será moito esixir que fagamos nós algo
semellante nas nosas mutuas relacións. É así como iremos construíndo ese “Reino
de Deus” do que falaba tantas veces Xesús: un mundo no que as violencias, as
inxustizas, os desencontros entre individuos e pobos deixen de ser crónica
habitual de xornais e outros medios de comunicación.
Este
espírito xeneroso e perdoador engrandece as persoas, porque ó seren
“pacíficas”, é dicir, facedoras ou construtoras de paz, fanse así merecedoras
daquela “felicidade” da que falaba Xesús ó chamar “benaventurados”, ou sexa
“felices”, os “pacíficos”.
Este
tipo de comportamento “pacífico”, perdoador, ten un amplo campo de aplicación.
Desde o seo da familia -nas relacións entre marido e muller, pais e fillos e estes
entre si- ata no caso dos terrorismos do noso tempo. Tamén neste tema do
terrorismo, sen un comportamento xeneroso e perdoador non é doado chegar a unha
solución que sande e cure de verdade tódalas feridas.
Sexamos,
pois, no conflitivo mundo de hoxe sempre pacíficos, pacificadores, perdoadores,
facendo así presente e visíbel o Deus xeneroso e perdoador que se nos manifesta
en Xesús.
CREDO
ORACIÓN DOS FIEIS
Preguemos
a Deus Pai coas palabras que Xesús nos aprendeu, dicindo: Perdoa as nosas ofensas, como tamén perdoamos nós a quen nos ten
ofendido.
TODOS: Perdoa as nosas
ofensas, como tamén perdoamos nós a quen nos ten ofendido.
-Para que teñamos todos a íntima
experiencia de sabérmonos amados e perdoados por Deus para podermos así amar e
perdoar tamén os demais.
TODOS: Perdoa as
nosas ofensas, como tamén perdoamos nós a quen nos ten ofendido.
-Para que se restableza a paz, a unión e
o entendemento nas familias rotas, na sociedade e nos pobos enfrontados.
TODOS:
Perdoa as nosas ofensas, como tamén
perdoamos nós a quen nos ten ofendido.
-Para que se faga xustiza ás culturas e ós
pobos pequenos e asoballados, de xeito que a comprensión e o perdón de Deus se
realice tamén nos comportamentos políticos e sociais.
TODOS: Perdoa as nosas ofensas, como tamén
perdoamos nós a quen nos ten ofendido.
Pedímoscho, Pai, por Xesús Cristo Noso
Señor. AMÉN.
Manuel
Cabada Castro
VER TAMÉN:
Comentarios
Publicar un comentario